Temple of the Dawn

We go back to the Chao Phraya river to, a bit perversely, watch Temple of the Dawn at dusk. We decided to watch the evening spectacle of light from the rooftop bar of the Sala Rattanakosin. As we arrive early, we get the best sits and - waiting for the sunset - we happily drink hectolitres of cocktails, mocktails, and beer.

Wracamy nad rzekę Chao Phraya, by nieco przewrotnie obejrzeć Świątynię Świtu o zmierzchu. Postanowiliśmy obejrzeć cowieczorny spektakl światła z baru na dachu hotelu Sala Rattanakosin. A ponieważ jesteśmy tu dość wcześnie, to mamy najlepsze możliwe miejscówki i - czekając na zachód słońca - radośnie wypijamy hektolitry koktajli (z i bez alkoholu), a Marcin także piwa.

I will not write too much as the pictures will tell the story best, but the sunset was beautiful and quiet, even though the traffic on the river was somewhat insane, and then the sanctuary lights went on and the Arun Temple looked just magnificent.

Nie będę się zbytnio rozpisywać, bo zdjęcia opowiedzą tą historię najlepiej, ale zachód słońca był piękny i spokojny, mimo że ruch na rzece był nieco szalony, a potem zapaliły się światła sanktuarium i świątynia Arun wyglądała po prostu wspaniale.

Wat Mahathat

After lunch, we head to another great temple, but one usually not visited by crowds -  Wat Mahathat. It is the most important Buddhist learning centre in Thailand (some say in Southeast Asia), run by the Mahanikai monastic sect.  Wat Mahathat is one of the six temples of the highest grade in Bangkok and it enshrines the relics of the Buddha (in the Mondop).

The Wat Mahathat’s bot (the most sacred building) is one of the largest in Thailand. In this building, new monks are ordained into monkhood. The temple has an impressive collection of Buddha statues, both sitting and standing. In the courtyard, a large Khmer style prang tower can be seen.

In the first image below the ordination hall is on the right, the vihara on the left and the Mondop at the back.

Po lunchu udajemy się do kolejnej ważnej świątyni, chociaż zwykle nie odwiedzanej przez tłumy – Wat Mahathat. Jest to najważniejsze centrum nauki buddyzmu w Tajlandii (niektórzy twierdzą, że w całej Azji Południowo-Wschodniej), prowadzone przez sektę klasztorną Mahanikai. Wat Mahathat jest jedną z sześciu najwyższej klasy świątyń w Bangkoku i zawiera relikwie Buddy.

Bot Wat Mahathat (najświętszy budynek) jest jednym z największych w Tajlandii. To w tym budynku nowi mnisi są wyświęcani do stanu zakonnego. Świątynia ma także imponującą kolekcję posągów Buddy, zarówno siedzących, jak i stojących. Na dziedzińcu można zobaczyć dużą wieżę prang w stylu Khmerów. Na pierwszym zdjęciu poniżej sala święceń znajduje się po prawej stronie, vihara po lewej, a Mondop z tyłu (tj. na wprost).

View on the Arun temple

Lunch is at The Deck by Arun Residence. It is situated opposite the Arun temple and the view from the upper floor is simply splendid. The drinks are rather splendid, too.

Na lunch zatrzymujemy się w restauracji The Deck należącej do hotelu Arun Residence.  Hotel i restauracja są położone  naprzeciwko świątyni Arun i widok z górnego piętra jest wart wizyty. Drinki zresztą też są niczego sobie.

Museum of Siam

Just a few steps away from the Wat Pho, in the Museum of Siam dedicated to the history of Thai people, we take a rest from the relentless sun. Photography is limited here, but the museum is very interactive and it is nice to be in a cool place for a while, too.

Zaledwie kilka kroków od Wat Pho, w Museum of Siam poświęconym historii Tajów, odpoczywamy od bezlitosnego słońca. Możliwość fotografowania jest tutaj ograniczona, ale muzeum jest bardzo interaktywne i fajnie jest przez chwilę pobyć w chłodnym miejscu.

Wat Pho - part 2

The reason why thousands of tourists and believers visit Wat Pho every day is The Wihan Phranorn containing the 45m long and 15 m tall (150 x 50 feet) gilded statue of the famous reclining Buddha. It was constructed in the reign of Rama III emulating the Ayutthaya style. The image of the reclining Buddha, with his head resting on his right hand, represents the entry of Buddha into Nirvana and the end of all reincarnations. It is made of a brick core covered with plaster and finished in gold leaf. Mother-of-pearl inlay on the black soles of the statue shows 108 lakshanas, physical characteristics of the Buddha. The feet are enormous, 3 m tall and 4.5 m wide, each with a chakra depicted at the centre.

On one side of the wihan, there is a raw of 108 bronze bowls, representing the lakshanas, and believers drop a coin in every bowl for good luck (see the video clip at the end of this entry).

Powodem, dla którego tysiące turystów i wiernych codziennie odwiedza Wat Pho, jest Wihan Phranorn, w którym znajduje się pozłacany posąg słynnego leżącego Buddy o długości 45 m i wysokości 15 m. Hall ten został zbudowany za panowania Ramy III naśladując styl Ayutthaya. Wizerunek leżącego Buddy, z głową opartą na prawej ręce, przedstawia wejście Buddy w Nirwanę i koniec wszystkich reinkarnacji. Budda wykonany jest z ceglanego rdzenia pokrytego tynkiem i wykończony złotem płatkowym. Inkrustacja z masy perłowej na czarnych podeszwach posągu przedstawia 108 lakshanas, czyli fizyczne cechy Buddy. Stopy są ogromne, mają 3 m wysokości i 4,5 m szerokości, każda ma także zaznaczoną na środku czakrę.

Po jednej stronie wihanu znajduje się rząd 108 brązowych misek, reprezentujących lakshany, a wierzący wrzucają monetę do każdej miski na szczęście (zobacz wideo na końcu tego wpisu).

Phra Maha Chedi Si Rajakarn is a group of four large stupas or chedis, each 42 metres high and covered in decorative glazed tiles. They are dedicated to the first four Chakri kings. The first, in green mosaic tiles, was constructed by Rama I to house the remnants of the great Buddha from Ayuthaya. Two more were built by Rama III, one in white tiles to hold the ashes of his father Rama II and another in yellow for himself. A fourth, in blue, was built by Rama IV.

Phra Maha Chedi Si Rajakarn to grupa czterech dużych stup lub chedi, każda o wysokości 42 metrów i pokryta dekoracyjnymi glazurowanymi płytkami. Te chedi  są poświęcone pierwszym czterem królom Chakri. Pierwsza, pokryta zielonymi płytkami mozaikowymi, została skonstruowana przez Ramę I, aby pomieścić szczątki Buddy przetransportowane z Ayuthayi. Dwie kolejne zostały zbudowane przez Ramę III, jedna z białych kafelków do przechowywania prochów jego ojca Ramy II, a druga dla siebie w kolorze żółtym. Czwartą, niebieską, zbudował Rama IV.

Outside the Phra Rabiang cloisters are dotted many smaller chedis, called Phra Chedi Rai. Seventy-one of these small chedis were built by Rama III, each one five metres in height. They contain the ashes of the royal family. 

There are also four groups of five chedis that share a single base built by Rama I, one on each corner outside the cloister. They contain the relics of Buddha.

Na zewnątrz krużganków Phra Rabiang znajduje się wiele mniejszych chedi, zwanych Phra Chedi Rai. Siedemdziesiąt jeden takich mniejszych chedi zbudował Rama III, każda o wysokości pięciu metrów. Zawierają one prochy rodziny królewskiej.

Istnieją również cztery grupy po pięć chedi, które dzielą jedną bazę zbudowaną przez Ramę I, po jednej na każdym rogu poza krużgankiem. Zawierają one relikwie Buddy.

Pairs of stone giants guard various gateways to the compound – some of them came on ships that exported rice to China as ballast. There are many other chines statues and columns around the premises.

Pary kamiennych gigantów strzegą różnych bram do kompleksu – niektóre z nich przybyły na statkach, które eksportowały ryż do Chin jako balast. Wokół kompleksu świątynnego znajduje się także wiele innych chińskich posągów i kolumn.

Thai temples roofs (usually 3-tiered) are often decorated with gilded chofas (bird-like shapes), richly carved gables and colourful tiles. In Wat Pho everything is covered either in beautiful tiles or crystals and gold. It is glittering and glistening in the sun.

Dachy tajskich świątyń (zwykle 3-poziomowe) są często ozdobione złoconymi chofa (ozdoby kształtem przypominające ptaki), bogato rzeźbionymi szczytami i kolorowymi dachówkami. W Wat Pho wszystko jest pokryte albo ceramicznymi płytkami, albo kryształami i złotem. Cały kompleks lśni i błyszczy w słońcu.

Wat Pho is considered the first public university in Thailand. On various walls, there are illustrations related to medicine, anatomy, massage, science, art, and Buddhism.

Wat Pho jest uznawana za pierwszy publiczny uniwersytet w Tajlandii. Na różnych ścianach kompeksu znajdują się ilustracje związane z medycyną, anatomią, masażem, nauką, sztuką i buddyzmem.

Statues of the giants (you may remember them from our visit to Wat Phra Kaew) can be seen in the temple structures. They all have a grinning mouth and crocodile eyes.

Maiyarap had light purple skin. His personal magical weapon was a pipe and the mantra to hypnotize the troops. He became the king of the underwater world.

Saeng Athithas had vermillion red skin. His personal weapon was magnifying glass that could cause big fires.

Satthasun had a pale red skin, and his special ability was calling for weapon from deities.

Phaya Khon had green skin. Thee weapon of his choice was an arrow.

Posągi olbrzymów (zobacz także wpis z naszej wizyty w Wat Phra Kaew) można zobaczyć wkomponowane w  budowle świątynne. Wszyscy mają uśmiechnięte usta i krokodyle oczy. Maiyarap miał jasnofioletową skórę. Jego osobistą magiczną bronią była mantra do hipnotyzowania żołnierzy. Został on królem podwodnego świata.

Saeng Athithas miał cynobrowo zaczerwienioną skórę. Jego osobistą bronią było szkło powiększające, które mogło wywoływać wielkie pożary.

Satthasun miał bladoczerwoną skórę, a jego specjalną zdolnością była umiejętność wołania o broń od lokalnych bóstw.

Phaya Khon miała zieloną skórę. Wybraną przez niego bronią była strzała.